ترکمن سسی - بهرام جرجانی- شمال کشور این روزها در آتش نمی‌سوزد؛ در مدیریت فرسوده و بی‌تجهیزی مزمن می‌سوزد. هر بار جنگل‌های هیرکانی دود می‌شوند، همان جمله‌های تکراری روی خروجی رسانه‌ها می‌رود: «جلسه ستاد بحران»، «هماهنگی دستگاه‌ها»، «آتش تحت کنترل است».
اما واقعیت میدانی چیز دیگری است؛ آتش‌سوزی‌ها نه تحت کنترل‌اند و نه مهارشان با «بازدید میدانی» ممکن است.
مسئله روشن است:
جنگل‌ها دارند یکی‌یکی می‌سوزند، چون کشور هنوز فاقد تجهیزات استاندارد اطفای حریق برای مناطق کوهستانی و جنگلی است. از بالگردهای فرسوده گرفته تا دمنده‌های قدیمی؛ از نبود سیستم‌های نوین پایش و هشدار تا کمبود نیروی متخصص.
🔻 مسئولان باید پاسخ بدهند:
چطور ممکن است میلیاردها تومان صرف پروژه‌های تشریفاتی شود، اما برای خرید هواپیماهای تخصصی اطفای حریق و بالگردهای مجهز – که ستون فقرات مدیریت بحران در کشورهای جنگلی‌اند – هنوز تصمیم جدی گرفته نشده است؟
امروز بخش قابل توجهی از عملیات اطفا بر دوش محیط‌بان‌ها، نیروهای مردمی و داوطلبانی است که با حداقل امکانات، در دل شعله‌ها می‌دوند. این تصویر، نه زیبنده مردم است و نه قابل توجیه از نگاه حقوق عمومی و قوانین حاکم بر مدیریت بحران.
🔥 اصل موضوع این است:
آتش‌سوزی جنگل‌ها، یک حادثه طبیعی نیست؛ یک بحران مدیریتی و ساختاری است.
فقدان تجهیزات هوایی، ضعف در آمادگی عملیاتی، و نبود برنامه ملی برای خرید یا ساخت ناوگان اطفای حریق، تهدیدی علیه «حقوق نسل‌های آینده» و مصداق بارز «ترک فعل مدیریتی» است.
جنگل‌های شمال فقط درخت نیستند؛
هویت، آب‌وهوای پایدار، و سرمایه طبیعی ملی‌اند. نابودی آن‌ها خاموش نمی‌شود؛ اثرش در بحران آب، فرسایش خاک و تغییرات اقلیمی سال‌ها باقی می‌ماند.
✍️ حرف آخر:
کشوری که جنگل‌هایش را از دست می‌دهد، آینده‌اش را از دست داده است.
زمان آن رسیده که مسئولان به جای سخنان کلیشه‌ای، برای تشکیل ناوگان ملی اطفای حریق تصمیم قاطع بگیرند؛ نه فردا، نه هفته بعد—بلکه همین امروز.
بهرام جرجانی
کارشناس حقوق و فعال اجتماعی
Legal Expert | Social Justice Advocate
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.